"- როგორ ხარ?
                                                            - კარგად, შენ?
                                                            - მეც კარგად"

ალბათ წარმოიდგინეთ ყოველდღიურად რამდენჯერ გვიწევს ამ დიალოგის "გავლა" უამრავ ადამიანთან და თითქმის ყველას ვატყუებთ. მოპასუხე იშვიათად თუ იქნება, რომ გულწრფელი იყოს, დიახ, იმიტომ რომ ნამდვილად არ ვართ კარგად.

ვიღაც აუცილებლად შემედავება, რომ სიტყვა "მიყვარხარ" არის ყველაზე ხშირად მოტყუებული და გაუფასურებული სიტყვაო, მაგრამ ეს უკვე არსებული სტერეოტიპია, კლიშე, გაცვეთილი ამბავია, რომ თურმე ეს სიტყვა თვითონ უკვე დიდი ხნის წინ გაცვდა. სანამ ამ სერიოზულ მოვლენამდე მივალთ მანამდე ამ პატარა დიალოგზე გვაქვს სადავო.

პირველ რიგში, დავიწყოთ თვითონ კითხვით. -"როგორ ხარ?" -
კითხვა ისმევა რამდენიმე შემთხვევაში. როცა ქუჩაში/სკოლაში/უნივერსიტეტში/ბაღში/კინოში მოკლედ, ნებისმიერ ლოკაციაზე გვხვდება ნაცნობი ადამიანი, პირველი ვსვამთ ამ შეკითხვას, ნუ ან არსებობს მეორე ალტერნატივა -  "რას შვრები?"- , რომელიც ჩემთვის თითქმის იმავე მნიშვნელობას ატარებს. ნეტა მართლა ყველა, ვისაც ამ კითხვას ვუსვამთ, გულწრფელად გვაინტერესებს როგორ არიან?

თბილისი პატარა ქალაქია. ყოველდღიურად უამრავ ადამიანს ვხვდებით და უამრავ ადამიანთან გვაქვს შეხება, ყოველ დღე ერთი და იმავე ადამიანებს ვუსვამთ ამ შეკითხვას, დღეში კი შეიძლება მინიმუმ ათჯერ მოგვიწიოს ამ დიალოგში სხვადასხვა ადამიანებთან მონაწილეობა. ანუ რა გამოდის, რომ მთელი დღე ჩვენს გარშემო მყოფთა სულიერ მდგომარეობაზე ვფიქრობთ? თუ წამიერია ეს და იმ დიალოგის დასასრულისთანავე მთავრდება ფიქრი? თუ არადა,  აბა რატომ ვსვამთ ამ შეკითხვას?

ამაზე პასუხი თავადვე ვიპოვე. ალბათ ზრდილობის გამო. ე.წ. თავაზიანობა მოითხოვს თითქოს ამ კითხვის დასმას. მაგრამ არის ერთი მომენტი. თუ პასუხი ჩვენთვის მნიშვნელოვანი არ არის, რატომ ვსვამთ კითხვებს? მხოლოდ ზრდილობის გამო? თუ უკვე ჩვევად გვექცა?

ამ კითხვაზე არსებობს პასუხის 3 ალტერნატივა:
1. კარგად
2. ვარ რა
3. ცუდად

ნუ აღმატებით ხარისხებზე აღარ ვამახვილებ ყურადღებას. (მაგ, ძალიან კარგად/ძალიან ცუდად)
პირველი ორი პასუხის შემთხვევაში დიალოგი მალევე სრულდება და უკვე თქვენი "ყოფა" აღარავის აინტერესებს (სავარაუდოდ დიდად არც მანამდე აინტერესებდათ)  და შემდეგ დიალოგი ან სრულდება საერთოდ, ან კიდევ თემა იცვლება. აი მესამე პასუხზე კი ალბათ ისევ თავაზიანობის მოტივით აუცილებლად შეგეკითხებიან "უი რატომ? ხომ მშვიდობაა?" ნუ გასარკვევია, თავაზიანობაა ეს თუ ინტერესი შენი ცუდად ყოფნის მიზეზისა.

ანუ მოდით შევთანხმდეთ, რომ ხშირ შემთხვევაში ჩვენ არ გვაინტერესებს გულწრფელად როგორ ვართ, უბრალოდ ვცდილობთ ზრდილობიანები ვიყოთ და დავასრულოთ ეს ნაწილი.

ახლა, რაც შეეხება პოსტის მთავარ ნაწილს - პასუხს.

1. ვიცით თქვენ ეს დიდად არ გაინტერესებთ
2. შესაძლოა ჩვენი კარგად არყოფნის მიზეზმა გაგახაროთ
3. გარემოება იმდენად მძიმეა, რომ გვირჩევნია ეს პრობლემები ჩვენთვის შევინახოთ და ზედმეტად არ მოგახვიოთ თავს
4. ზედმეტად ძლიერები ვართ იმისთვის, რომ ჩვენი სისუსტე ვინმეს დავანახოთ, ამიტომ გვირჩევნია თავად გავუმკლავდეთ სიძნელეებს, ზედმეტი ადამიანების ჩარევის გარეშე.
5. ან ძალიან გვეჩქარება და უბრალოდ თავაზიანობის გამო მოგესალმეთ და შემოვედით დიალოგში, თან თქვენ თვითონ წამოიწყეთ საუბარი, ამიტომ მაქსიმალურად ვცდილობთ ზრდილობის ფარგლებში რაც შეიძლება მალე დავასრულოთ დიალოგი.